गाऊ छोडी शहर पसियो मनमा रहर बोकेर
यिनै रहर बनेको छ आज मृत्युको जहर l
यिनै रहर बनेको छ आज मृत्युको जहर l
गाउबेशी गर्दै हिड्थे शिरको टोपीले पसिना पुश्दै
तैपनि खुसि थिए भित्रिमन रोए पनि हिड्थे बाहिर हास्दै l
मेलापातमा दिदीबहिनीले गाएको आउछ अझै झाजल्को
तर आज एक्लो भए कसलाई पोखु बेदना यो मनको l
हिजो राम र सीताका परिबारले पनि गाउ छाडे रित्तीदै छ अब गाऊ
मेटाउदै छौ किन हामि आफै बाजेबराज्युका पौरखी अनि उनीहरुका नाऊ l
परिवारले भन्छन गाऊ छाडौ तर मैले कसरि छाडू पुर्खाहरुको यी माटोलाई
सम्पत्तिको सपना त्यागी बरु बनाएको छु साथि सिस्नु र आटोलाई l
छिमेकीका साथीहरु सहर गइ धन कमाएर ल्याए
तर कतिले आफ्नो अंग गुमाए अनि कति रोगि बनेर आए l
गाउमै बसी खोले र आटो खादा म कति खुसि हुन्थे
तर केहि दिन गाउबाट अलग हुदा गहबाट आसु झार्थे l
काँधमा हलो बोकी अनि गोरु धपाउदै झर्थे म बेशीको ओरालो
अनि मेरी मायालु भेट हुन्थिन जादा खेरि बाटोमा गाइ गोठालो l
By: Kedar Adhikari
|
|
